تبلیغات گل درشت در تلویزیون، سینما و شبکه نمایش خانگی به مرز فاجعه رسیده است/ تلویزیون شفاف سازی کند
حسین قره: آقایان در تلویزیون که خیال خودشان را راحت کرده اند، انگار وقت و زمان و گوش و چشم سایر حواس و قوای فاهمه و… که مخاطبان دارند، مِلک حضرتشان است و تصمیم و کنترلش با خودشان نیست، اخیراً هم که دیگر تبلیغ نمی سازند، در واقع خود آگهی ها به سریالی وسط فوتبال و سریال و… تبدیل شده است، شاید مخاطب یادش برود که داشت چه می دید و البته دیده شده بعضی از مواقع خود پخش هم یادش رفته و رفته اند برنامه بعدی.
تلویزیون شفاف سازی کند
اگر مخاطب تلویزیون باشید گاهی آن قدر تبلیغات طولانی است که نسبت به زمان پخش و قیمت ثانیه و دقیقه تبلیغات در تلویزیون این شایبه برایتان پیش می آید که صداوسیما در شکل کلی سهام دار آن کالا و خدمات است؛ چون واقعاً خارج از توجیه است، مثلاً فرض بفرمایید یک نوعی از چرخ گوشت (تعمداً اسم و اصل برند و کالا را نمی گویم) است که شما هر وقت تلویزیون را روشن کنید اول تبلیغ کنندگان آن را می بینید. اگر برندی برنامه بلندمدت دارد که هر خانواده ایرانی (حدود 25 میلیون خانوار) یکی از این وسیله ها را داشته باشد، حتی اگر 80 درصد سود حاصل از هر دستگاه را صرف تبلیغات تلویزیونی کند باز هم باتوجه به ساعات پخش در میان برنامه ها یا بین نیمه های فوتبال و… توجیه اقتصادی ندارد، آخر تبلیغات حاصل عدد و رقم است، یک برند این میزان از سود را هزینه می کند تا این میزان از بازار هدف، محصولاتش را بخرند، آخر برند تک محصولی که بازار جهانی هم ندارد، این همه تبلیغ را با چه توجیه اقتصادی انجام می دهد. مگر اینکه مثلاً در آغاز سال با بخش آگهی تلویزیون یک قرارداد کلی بسته شده که مثلاً N هزار ساعت بخش در سال به قیمت N میلیارد تومان و گرفتن دو نوع تخفیف، یکی از بابت این که کالای موردبحث تولید ایرانی و حمایت از بازار داخلی است و دیگر اینکه چون قرارداد موردی نیست و کلی و سالانه است.
همین جا چند سرفصل وجود دارد که می شود درباره آن صحبت کرد. یک اینکه تقریباً قریب به اتفاق تبلیغات این چنینی را چند بازیگر و احتمالاً یک شرکت تبلیغاتی می سازند، پرسش اول این است، آیا محدودیت و رانتی خاص برای سازندگان تبلیغات وجود دارد یا نه تصادفاً این اتفاقات رقم خورده است.
دوم اینکه اگر محدودیتی نیست آیا چنین شرایطی برای همه تولیدکنندگان ایرانی وجود دارد. اگر چنین است آیا تلویزیون فراخوانی عمومی داده است که شرایط برای همه کالاها و همه بازارها و خدمات وجود دارد و می توانند از این بستر استفاده کنند. اگر این فراخوان داده شده و اگر شرایط برای همه یکسان است، در بازار تولید داخلی هیچ برند دیگری تمایل به این همه ساعت پخش ندارد؟ که این خود چند سرفصل دیگر را باز می کند که آیا برندها و تولیدکنندگان به این نتیجه رسیده اند که همین میزان هم هزینه کردن در تلویزیون گران است و بازگشت سرمایه ندارد چرا که سرمایه گران بهای اجتماعی تلویزیون ریزش داشته است.
فقط یک نکته دیگر می ماند که در شرایط اجتماعی امروز و مسیله زنان به کار با مداقه نیاز دارد، آقایان ابتدا و میان و انتهای بعضی از برنامه های گفت وگومحور درباره زنان، تبلیغاتی را نشان می دهند که دغدغه زنان خانه دار این سرزمین خلاصه می شود در پوره سیب زمینی، این هم سطح سلیقه و دغدغه و بلندنظری، واقعاً خود حماسه است. (تاکید می کنم که آن تبلیغات می تواند در برنامه های آشپزی و یا سرگرمی محور پخش شود؛ ولی بعد از هر برنامه ای منظور است.)
دوباره و بلکه شاید دوباره باید تاکید کنم که صداوسیما به دلیل اختصاص بودجه ملی – که امسال 24 هزار میلیارد تومان به آن اضافه شده است – باید نسبت به تمام کنش ها و واکنش ها، برنامه سازی ها، تولیدات و… پاسخگو به ملت باشد. اگر تلویزیون خصوصی بود یا همچون شبکه نمایش خانگی منبع مالی اش از بخش خصوصی تامین می شد، این همه تاکید لازم نداشت و آقایان جبلی و جلیلی که بر مسند و صندلی یگانه رسانه ملی نشسته تکیه زده اند باید برای تک تک اقدامات پاسخگو باشند.
هنرمندان و فاجعه تبلیغات در شبکه نمایش خانگی و سینما
همان طور که همه می دانیم، بسیاری از هنرمندان و نویسندگان و… حوزه سینما چشم و دل از تلویزیون بریده اند و به سینما و شبکه نمایش خانگی پناه برده اند و ناگفته نماند که هنرمندان ترازی هم چشم و دل از همه چیز شسته اند و در سکوت نشسته اند. شاید توجیه بسیاری این است که «به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل». به هرتقدیر کار ما قضاوت نیست و هر که هر چه خود می خواهد همان می کند؛ اما نکته کجاست، در شبکه نمایش خانگی و سینما که بخش خصوصی دستی در تولید آن دارد برای تامین هزینه یا نیاز به سرمایه گذاری دارد که نیتش سود کم و حضور در خلق هنر است و یا نه سرمایه گذاری که مثل هر تجارت و بازار و صنعتی به دنبال سود مکفی و به اندازه سرمایه است. بماند که هر کدام باشد مهم نیست مهم ارایه هنرمندانه تبلیغات در آثار است. این مسیله و پدیده هم مختص ما نیست، همه جهان گرفتار این نوع تولید تبلیغات هستند. این چرخه که باید کالای تولیدشده به دست مصرف کننده برسد و آن را مصرف کند که چرخه تولید دوباره بچرخد، هر چه هست فعلاً سرنوشت این عصر است؛ اما نوع ارایه آن بسیار مهم است.
تبلیغات گل درشت حتی گرفتاری بزرگ ترین هنرمندان تاریخ معاصر بوده و هست. به خاطر دارم در یک نشست کارگردان فقید و بزرگ تیاتر جهان، پیتر بروک در زمان بخش یکی از جسورانه ترین آثارش (مهابهاراتا) در تلویزیون همین مشکل را داشته که هر 15 دقیقه آن فیلم تیاتر قطع و برنامه به بخش آگهی می رفته است. این قطع حس و حال و هوا برای یک فیلم تیاتر و مخاطب و تولیدکنندگان آن عذاب آور بوده و پیتر بروک صحبت می کند و از سرمایه گذاران و گروه های تبلیغاتی می خواهد که اطلاعاتشان را در آخر و حتی تیتراژ بیاورند؛ ولی حس تماشاچی را در میانه اثر قطع نکنند. (نقل به مضمون عرض کردم؛ چون سال ها پیش این ویدیو را دیدم.)
قاعده سریال ها و پخش های جهانی و تلویزیون های خصوصی این است که هر 20 دقیقه فرصتی یک تا دودقیقه ای به آگهی داده شود؛ اما در سریالی که هنرمندان برجسته در آن هستند به درودیوار آن تبلیغات چسبیده باشد و حتی در یک سریال مثلاً ساختمان مرکزی شرکت تبلیغ کننده دیده شود… (باز هم تاکید می کنم که از ارایه مصداقی واقعی پرهیز دارم) دیگر فاجعه گل درشتی است و از خارج از عرف تمام درس های تبلیغاتی است و قطعاً به ضدتبلیغ تبدیل می شود.
تبلیغات در عصر جدید با هنر گرافیک که هنری بصری است گره می خورد، مختصر و موجز و متناسب و با احترام به شعور مخاطب. اینکه در همه جای یک سریال نمای نزدیک بازیگر و سرش باشد و پشت سرش فلان شامپو، واقعاً ضدتبلیغ است. یکی از شروط استمرار یک هنر احترام به مخاطب است و هنرمندان آفرینشگر نباید اجازه دهند که تبلیغات غیرهوشمندانه و گل درشت به اعتبار آنان ضربه بزند.
توجه به تولید ملی و بهره مندی تولیدکنندگان که سالانه میلیون ها نفر از خدماتشان استفاده می کنند کار بسیار خوبی است، تبلیغات چنین پدیده ای است، اما استفاده در حد فوق ابزار و بی احترامی به مخاطب را باید خود هنرمندان فکری برایش بکنند. هنرمندانی که کار تبلیغات می کنند باید سرمایه گذاران را توجیه کنند که چه چیزی برای آنان مناسب است. تن دادن تمام به خواسته سرمایه گذار که احتمالاً خواسته ای داشته و اصرار دارد که در چنین شرایط اقتصادی پر ماجرایی سرمایه گذاری اش حداکثر سود را داشته باشد باید با قواعد هنر هم بخواند، برای اعتبار برندی که ساخته است حداقل بپذیرد که ارایه هنرمندانه کالا و خدمات برندش برای شرکت و تجارتش سودی بلندمدت خواهد داشت.
تبلیغات محیطی که در اختیار سینما و شبکه نمایش خانگی است هم یکی از سرفصل هایی است که می توان درباره آن نوشت و در این کوتاه نوشته نمی گنجد.
5757
آیا شما به دنبال کسب اطلاعات بیشتر در مورد "تبلیغات گل درشت در تلویزیون، سینما و شبکه نمایش خانگی به مرز فاجعه رسیده است/ تلویزیون شفاف سازی کند" هستید؟ با کلیک بر روی فرهنگ و هنر، آیا به دنبال موضوعات مشابهی هستید؟ برای کشف محتواهای بیشتر، از منوی جستجو استفاده کنید. همچنین، ممکن است در این دسته بندی، سریال ها، فیلم ها، کتاب ها و مقالات مفیدی نیز برای شما قرار داشته باشند. بنابراین، همین حالا برای کشف دنیای جذاب و گسترده ی محتواهای مرتبط با "تبلیغات گل درشت در تلویزیون، سینما و شبکه نمایش خانگی به مرز فاجعه رسیده است/ تلویزیون شفاف سازی کند"، کلیک کنید.